روز هفتم
دقیقا امروز هفتمین روزیه که شروع کردم. عالی شروع نکردم اما بد هم نبودم.تا امروز پیوسته بودم. امروز اما به هم ریختم و تا الان کاری نکردم و الان میرم که جبران کنم.
البته امروز کلی کار کردم. کلی مقاله واسه پایان نامم خوندم، آشپزی کردم( چون نهارم رو بیمارستان رزرو کرده بودم و امروز نرفتم کتابخونه)، دیر بیدار شدم، کلی به طرح فکر کردم.
اون همه گوگرد دود کردم اما تاثیری نداشت. سه نرتبه سمپاشی شد اماتاثیری نداشت. ساسها زنده هستند! تخت و تشکهارو خارج کردن از اتاق و منم هرروز کنج هارو سرکه ی سیب، گوگرد، حشره کش میریزم . واقعا خسته شدم بدون اتاق و توی نماز خونه! نمازخونه ای که شبها مذهبی هاو بسیحی ها جمع میشن و نمیتونم ارتباط بگیرم و کلا پرایوسی صفر . از کتابخونه که بر میگردم جنازه ام و دلم میره واسه یه ذره دراز کشیدن اما چون اونها در نمازخانه هستند، تا ساعت یک شب نمیتونم برم نمازخانه و بخوابم. تهویه هم خاموشه و خیلی گرمه نمازخونه.
امروز فهمیدم اگه نرم کتابخونه، دیوونه میشم. انقدر که فکرم درگیر میشه .
به او خیلی کمتر فکر میکنم و چهار روز بود پروفایلش را چک نکرده بودم. اما امروز از صبح دلم تنگش شده بود. چقدر من ساده ام والا. امروز دقیقا شروع ماه پنجمیه که کات کردیم اما منِ خر، بهش فکر میکنم و دلم تنگ میشه، درحالیکه اون احتمالا فراموش کرده و به فکر شوهر کردنه احتمالا! البته روزهای گذشته کمتر بهش فکر میکردم شاید دلیلش حرف تراپیستم بود که گفت " من فکر میکنم تو باید بیشتر راجع به اون تحقیق میکردی و نکردی"
من باید خیلی زود تموم کنم دور اول درسهارو بعلاوه ی پایان نامه رو. چون بعدش باید بلافاصله برم طرح و تایمم میاد پایین. همیشه ی خدا من باید اینجوری زندگی کنم . دارم برای آزمون لعنتی ای میخونم که احتمال موفقیتش ۲درصده. ازمونی که باید تک رقمی بشی تا بتونی مشهد قبول بشی چون سهمیه ای ها تکمیلش کردن!
چیزی که در این شرایط نیاز دارم تاب آوریه. ولی با چه ابزاری میشه فهمید تاب آور هستیم یا نه؟
