چهارشنبه هایی به یادماندنی
چهارشنبه ی گذشته با دکتر بابازاده به مدرسه ی ناشنوایان رفتیم؛ هر دونفرمون به یک کلاس رفتیم تا به دخترهای ریزه میزه و گوگولی آموزش بهداشت دهان و دندان بدیم و بعدش دندونهاشون رو فلوراید تراپی کنیم . تابحال چنین تجربه ای نداشتم و علی گفت که دهانم باز نمیشه و تو بهشون آموزش بده. منم با دهانی باز و گشاد، با حرکات اهسته، به آموزششون پرداختم و بهت زده شدم. اونقدر با استعداد بودن و اونقدر قشنگ یاد گرفتن که باورمون نمیشد. سه ترمه داره به بچه های معمولی آموزش بهداشت میدم اما خیلی چیزی یاد نمیگیرن. اما این گوگولیها اونقدر دقیق انجام دادن که قابل وصف نیست . تجربه ی بینطیری بود.
برای چندتاشون فلوراید تراپی انجام ندادیم چون والدینشون رضایت نداده بودن( گفته بودن بچمون سرطان میگیره!) .
امروز چهارشنبه ۱ آذر با استاد دانشمندم دکتر علی کاظمیان رفتیم به اسایشگاه معلولین فیاض بخش. اول به کلینیک دندونپزشکیش سر زدیم و واقعا مجهز و شیکه. میگن بزرگترین کلینیک معلولین کشوره. جالبه تماما خیریه است و دولت هیچ نقشی نداره. ۶ یونیت و دو اتاق عمل داره. ۱۲۰ تا دندونپزشک و چتدین متخصص بیهوشی کار میکنن که همشون رایگانه. هزینه ی خیلی ناچیزی از بیماران گرفته میشه . بعضی دکترها هفته ای یک روز میان، بعضیها ماهی یکبار و. . .
متاسفانه بنابر معلولیت جسمی یا ذهنی، اکثر کارهاشون تحت بیهوشی انجام میشه. برای خیلیها هم دندونهاشون رو کلا میکشن چون نیازی ندارن. مثلا کودکی رو اورده بودن از بهزیستی که چون کلا غذاش پوره است و اون رو هم قورت نمیده(اوتیستیکها معمولا قورت نمیدن لقمه رو) تمام دندونهاش رو کشیده بودن. بعدش به بخشهای دیگش سر زدیم. نوزادانی رو دیدیم که زندگی نباتی داشتند. مگالی هارو دیدیم که سرشون اندازه ی گاوصندوق میشد. صحنه هایی بود که متاثرت میکرد. اما فقط اینها نبود؛ همنشینی و همکلامی و شنیدن حرفهای دکتر کاظمیان برای من بی نهایت ارزشمند بود. راجع به همه چی صحبت کردیم و من واقعا همیشه به خودم میبالم که شاگرد چنین استادایی بودم. بی تعارف از نابغه ها و اندیشمندان بزرگ جامعه پزشکیه. یکجا گفتن پشت همه چی رنجه. چه ابن کارو بکنی چه این کارو، قراره رنجه رو بکشی. کلی صجبت کردن و من چقدر لازم داشتم این حرفهارو بشنوم.
کاش یکروزی بتونم منم در حد وسعم کمک کنم.. کاش .
