من اینطوری ام
من یک کشفی کردم. اینکه من نمیتونم سافت باشم چون درون صورت پتانسیل انحرافم زیاده! اگه توی زندگیم دنبال چالشهای گنده تر از خودم بودم دلیلش همین بوده. هروقت بنابوده همه چی آروم باشه من روحیم پایین و ناچیز بوده؛ تفریح زیاد، آرامش خیال و کم دغدغه بودن برای من مضره! همیشه باید یه چیزی باشه دهنم رو سرویس کنه تا روحیم بالا بمونه!
نمیدونم دلیلش چیه. یا اینکه کلا به زندگی پارتیزانی عادت کردم و زندگی آرام واسم غریبست و چون تجربش نکردم زیاد، اذیت میشم
یا اینکه رگه هایی از مازوخیسم در من وجود داره .
میگن ژاپنیها برای اینکه ماهی هایی که با کشتی صید میکنن تازه بمونن، یک کوسه ی عصبانی رو در محفظه ی نگهداری ماهی ها میندازن. اینجوری ماهی ها سرحالتر و تازه تر میمونن.
من هم انگاری مطلوبم همینه که در خارستان ها غلط بزنم و فرو رفتن خارهارو حس کنم . غیر این باشه خیلی بدردنخور و حیف نون و سِر میشم. شاید واسه همینم سهراب میگفت" گاه زخمی که به پا داشته ام زیر و بمهای زمین را به من اموخته است"
انگار آرامش درونم با گذروندن ناآرامیها حاصل میشه! چه پارادوکسی . انگار هم درده و هم درمان.
