دوباره باید برای دیدنت بدوم و بجنگم. وجودم پر از زخمه و با این حال، تیمار من همان زخم ها هستند. میدونم بغل کردن آسمون برای یک گنجشک رویای بزرگیه اما چاره ی دیگری ندارم. همه ی خوبی ها یکطرفند و تو ، انچه که میخوام هم یک طرف . انگار باید هی شیار زخم رو عمیق تر کنم .
قلبم کمان کهنه ایه و فقط یک تیر باقی مونده. اسمش رو چی بزارم؟ اخرین امید؟ نه. امید رو فریب میبینم. روزهایی که امید داشتم هم دیگه بر نمیگرده. و ایتز اوکی.
تو میتوانی!
یک زخم-شعر
چه غمگین و تلخ
مثل جوانیهای خودم می مانی رضا، مو نمی زنی
بالاخره انقدر زندگی کردم و تجربه پیدا کردم که فهمیدم
زندگی به این سرعت هم رو به فاجعه نمی رود
بالاخره برای یک دل سیر لذت بردن و غنی شدن و رشد کردن
به آدم فرصت می دهند.
امکان ندارد بهش نرسی
یک روز مانده به آخر عمرت هم باشد، فرصت می کنی یک دل سیر داشته باشیش....
خیلی زودتر خیلی زووتر از یک روز مانده....
خامی نکن ...شتاب نکن
خلق الانسان من عجل
عجله نکن
- البته این پست مربوط به شخص و رابطه نبود
خیلی قابل درکه.
درباره امید هم، به قولی losing all hope was freedom
مشکل فتاده با یار، کارم چو ماه و خورشید
با او نمی توان بود، بی او نمی توان زیست......